"Bir Halka Uzanmak" projesinde savaştan dolayı göç etmek zorunda kalan insanları anlamaya çalışmak, onlarla bir şeyler paylaşmak, onlara sevgiyle yaklaşmak ve onlara yardım etmek amacıyla yola çıktık. Bunları yapınca hem onlar mutlu oldu, hem de bizler mutlu olduk. Benim için önemi buydu.Paylaşmanın ve anlamaya çalışmanın aslında bizleri ne kadar mutlu ettiğini fark ettim. Ayrımcılık yapmayan birinin bile aslında yaptığını fark ediyor, önyargıların nelere yol açtığını anlamaya çalışıyorsun. En başında insana insan gözüyle bakmaya başlıyorsun. Önyargılarını kırıyorsun ve tabii empati yapmaya daha çok özen gösteriyorsun.

Görme engelli öğrencilerin okuduğu okula gidip onlarla zaman geçirdiğimiz, onlara kitap okuduğumuz Hayata Ses Kat yerel projemizde 3 Aralık Dünya Engelliler Günü için çocuklarında oynayacağı tiyatro yapmayı düşündük. Ve bu tiyatroyu sadece bir haftalık yoğun ve yorucu bir sürede hazırladık.Karşılaştığımız pek çok aksaklığa rağmen gerçekleştirdik tiyatromuzu. Ve her sahnesinde çocuklar da yer aldı. Öyle mutluydular ki! Sahnedeki rollerini hepsi çok güzel yaptı. İşte onların o mutluluğu hepimizin bütün yorgunluğunu aldı. Görme engelli öğrencilerin hayatlarında küçük bir anı olarak kalmak bile bizim için yeterliydi. TOG’un bana kattıklarından sadece biri bu. Dönüp arkama baktığımda gülümseyebileceğim en güzel anılarımdan.

Kampüste Hayat Var adlı projemizde 80 farklı özel gereksinimli bireye ki neredeyse hepsi 8-12 yaş aralığındaydı, tiyatro eğitmenliği yaptım. Herkesin ilgilendiği iki öğrencisi vardı,benim öğrencilerimin ikisi de %10 oranında zihinsel engelliydi ve birinin ayrıca %80 oranında işitme engeli vardı.6 ay boyunca devam eden bir projeydi, haftanın iki gününü onlara ayırıyorduk. 80 farklı özel gereksinimli bireye tiyatro eğitmenliği yaparak 23 yıllık hayatımın en güzel 6 ayını geçirdim. Bu sürecin bana en büyük katkısı empati yeteneği kazandırması oldu. Bu sayede hayatımda sürekli mutlu olacak bir şeylerim olduğunu fark ettim.Her gittiğimde hepsinin yüzü gülüyordu,ne zaman mutsuz olacak bir şey yaşasam onlar gelir aklıma, benim hiçbir engelim ve aşılamayacak sorunum yokken üzülmek çok saygısızcaymış gibi. Ben onlara replik ezberletip sahnede nasıl durulacağını öğretirken, onlar bana kafamdan kötü şeyleri atıp olumlu düşünmeyi öğretmişler.Karşılıklı öğrenmeye daha iyi bir örnek bulamıyorum.

Toplum Gönüllüleri Vakfı’nda gönüllülük yaptığım süre boyunca birçoğumuzun dert ettiği şeyler için bir adım atma şansım oldu. Değişim için umudumu daim kılan bir yer burası.Akbank Şehrin İyi Hali Projesi kapsamında bir okulu yeniledik.Proje TOG’a dair duygularımı pekiştiren bir süreçti. Yaklaşık 100 kişilik bir ekiple belki de daha önce hiç yapmadığımız bir işi, çocuklara tebessüm olabilmek için yaptık. Ekip olmanın ne demek olduğunu ve değişime inanan bir ekiple tek başına yapabileceğimden çok daha fazlasına ulaşabileceğimi gösterdi.Benim için çok kıymetliydi.

25. Gençlik Konseyi’ne ev sahipliği yapmak ve organizasyonda yer almamın bana çok katkısı oldu. Konseye ev sahipliği yapmak, 400 gönüllü genci ağırlamak, bunun için çabalamak,bunun için girdiğimiz telaş, kaygı ve bunun verdiği mutluluğu ilk defa yaşıyordum. Konsey için kaynak görüşmelerine gittiğimde kendimi bir iş kadını gibi görmem, dilekçelerin peşinden koşturmam, ekipçe her gün toplantılar düzenlemek,her şeyi en ince detayına kadar düşünmek kendimi geliştirmeme neden oldu. Nasıl konuşmam gerektiğini, geri bildirimin nasıl yapılacağını, sinirlerime nasıl hakim olacağımı,hepsinden öte nasıl ekip olunabileceğini öğrendim. Böyle bir organizasyonda yer almak kendime olan güvenimi artırdı.Artık ailem ve çevremdekiler düşüncelerime ve fikirlerime önem vermeye başlamış, ailemde kadının yeri değişmişti.Artık bir karar alınırken bana da sorulmaya başlanmıştı.Toplum Gönüllüleri sayesinde sadece ben değil benimle birlikte ailem,çevrem,arkadaşlarım,hepsi değişmişti.Toplum Gönüllüleri'nden aldığım ışığı çevremdeki herkese vermeye ve yaymaya başlamıştım. Sadece üniversite hayatım boyunca değil tüm yaşamım boyunca çevremdeki her insanın kalbine dokunup toplumsal barışı haykıracağım.

Çanakkale 18 Mart Üniversitesi'nden mezun olan eski bir Toplum Gönüllüsü arkadaşımızın ricası ile başladık Minik Ellere Büyük Umutlar Projesi’ne. Kendisi Ağrı Patnos Meydandağı İlköğretim Okulu’na anasınıfı öğretmeni olarak atanmıştı. Fakat gittiği sınıfta masa ve sandalyeden başka hiçbir şey yoktu.Kendi çabalarıyla aldığı birkaç malzeme maalesef anaokulu öğrencilerinin gelişimi için yeterli değildi. Fotoğraflarda bir kuru boya ile ondan fazla küçücük çocuğun resim yapmaya çalıştığını görünce hepimiz çok üzüldük. Bu yüzden bizlerde gönüllülerimizin ve arkadaşlarımızın desteği ile 5-6 koliden oluşan içerisinde kıyafet, eğitim materyali, oyuncak bulunan eşyaları anaokuluna gönderdik. En başta çok bir şey yapamayacağımızı düşünmüştüm fakat herkesin o kadar güzel desteği oldu ki, insanlardaki çabayı gördükçe umudumuz da arttı. İçimizdeki umudun ışığı hiçbir zaman sönmeyecek ve bizler daha güzel şeyler yapmaya devam edeceğiz.

Ermenek’te ve Soma’da olan facialardan etkilenen insanların yanında olmamanın verdiği üzüntüyü yaşadığım anlarda, Konya Selçuk Üniversitesi Toplum Gönüllüleri Topluluğu’nun Ermenek ile ilgili Atak yapacağını duyduğum zaman çok sevindim. Evet ben bu TOG Atak’a katılmalıydım, o insanların yanında olmalıydım; en nihayetinde oldum. Ermenek’teki etkinliğimiz daha çok çocuklarla ilgili olduğu ve çocukların çoğu maden faciasında ailesini veya akrabasını kaybettiği için çok hassas davranmak zorundaydık. Çocuklarla oyunlar oynadık, çeşitli atölyeler düzenledik, gece sinemasında film izledik. Geçiçi bir süreliğine de olsa çocuklar ve ailelerinin acılarını bir nebze de olsa unutturduk. Benim Toplum Gönülleri’nde dönüm noktamda bu oldu. İnsanların yüzlerindeki tebessümün nedeni biz olduk, dünyanın en büyük mutluluğu buydu. Toplum için hayatımın her döneminde bir şeyler yapmak istiyorum.

TOG'da dahil olduğum her bir eğitim, proje, imkan benim hayatımda çok şey değiştirdi ama en büyük adım, ilk katıldığım proje olan Bayer Genç Bilim Elçileri Projesi oldu.Sosyoloji okuyordum ve doğa bilimlerine karşı sıfırdım,bir bilgim yoktu. Çocuklara deneyleri yaptıramayacağım,onlardan gelecek sorulara cevap veremeyeceğim diye tedirgin olmuştum. Proje koordinatörleri, farklı bölümlerde okusalar dahi her gencin isterse yapabileceği, bilim okur-yazarı olabileceği yönünde beni motive ettiler. Motive olmuştum ama hala o özgüveni yakalayamamıştım, ta ki Van'da gerçekleştirdiğimiz Bilim Şenliği’nde 350 çocukla etkinlikleri gerçekleştiren ekipte olana kadar. Üç yıl boyunca da projede yer aldım.

Öğrenci yurduna yerleştiğim ilk zamanlarda birkaç arkadaş bahsetti "Genç Fikir Projesi"nden. "Ekipte yer var" dediler,kaçırmadım fırsatı. Ne yapabiliriz diye düşünürken, yurtta var olan sosyal faaliyet alanlarını genişletme, yurtta kalan tüm arkadaşların kullanabileceği bir alan oluşturma fikri geldi aklımıza. Bir hobi odası oluşturduk ve şimdi her isteyen orada keyifli vakit geçirebiliyor. TOG’da imkansız denen bir şeyin olmadığını, yapılan her şeyin dostça, el ele, kardeşçe yapılabildiğini gördüm.

Köprü Projesi bana öncellikle özgüven kattı. Bir genç olarak ben de toplum için elimi taşın altına koydum ve gençlerin imkan verilirse neler yapabileceğini gösterdim. Topluma bir faydam olması beni mutlu ediyor ve artık bir sorunla karşılaştığımda sitem etmek yerine nasıl çözebileceğimi düşünüyorum. Benim gibi sorumlu birçok gençle tanıştım,sosyalleştim. Mutluyum ve herkesi gönüllü olmaya davet ediyorum.

Hayatımı değiştiren TOG’un, bende büyük farkındalık yaratan birçok projesi oldu. Kişisel gelişimimi en fazla sağlayan proje ise mültecilerle ilgili olan "Genç Mültecileri Destekleme Projesi"dir. Hatay’da katıldığımız eğitimde mülteci arkadaşlarımla beraber yaşama, onları tanıma ve onların sorunlarını daha yakından anlama imkanı buldum. Hayatımın en önemli hatıralarını Hatay'da bıraktım. Şimdilerde bu projeyi yaygınlaştırmaktan son derece mutluyum.

İnsan hakları ile ilgili yaptığımız bir başka projenin etkinlikleri arasına Barış Zamanı Eğitsel Kutu Oyunu'nu da alma kararımız,oynatıcı olmama vesile oldu. Oyunu oynatan kolaylaştırıcı olmayı, oyunu oynamaktan çok daha zevkli bulduğumu itiraf etmem gerek. Gözlem yapmayı çok seviyor olmam da bunda en büyük etkenlerden biri! Art arda ikinci kez oynayan gruplarda değişimi görebilmek, işin etkileyici olan kısmıydı benim için. Oyunu oynatırken yaşı kaç olursa olsun her gençten ve çocuktan çok şey öğrendim; çocukların fikirlerinin daha açık olduğunu gördüm. Bu yüzden, bazı karar alma süreçlerinde “nasıl yapalım?” sorusunu bir çocuğa yöneltmeye başlamam,bu sürecin sonrasına denk gelir.

"Doğal Olarak Genciz" Ekolojik Okuryazarlık eğitimi,küçüklükten beri çok sevdiğim doğanın içinde olmak eylemini bir adım ileri taşımamı sağladı. Bu proje, tüm canlılara yönelik ihlalleri mutsuzca seyrederken kafamdakileri toparlayıp benim gibi gençlerle çözümleri tartışabildiğim bir platform olarak hayatımda yer alıyor. Her eğitimde daha güçlü hissettiğim,yalnız olmadığıma dair umut veren bu keyifli dayanışma ortamı beni güçlendiriyor. Ayrıca, canlı yaşamının detaylarını daha fazla araştırmaya teşvik ediyor.

Toplum Gönüllüsü olma hikayem, Samsun’da bulunan İğne Deliği Gençlik Merkezi’nde, çok yakın bir arkadaşımın bana "GençBank Programı"nı anlatmasıyla başladı. Gençler, gençlerin projelerine destek oluyordu. GençBank'a yazdığım bir proje ile gönüllülüğe ilk adımımı attım. Hayatıma birden giren bir gönüllülük kavramıyla hızlıca tanışıp birçok yerel ve ulusal projede yer aldım. Ardından bu alanla tanışmamı sağlayan "GençBank Programı" çekirdek ekibinde yer aldım. Öte yandan benim gibi başka gençlerin de topluma faydalı projeler yapabilmesi için eğitim gördüğüm Çorum Hitit Üniversitesi’nde TOG örgütlenmesi kurma yolunda emin adımlarla ilerliyorum.

"Bayer Genç Bilim Elçileri - Bilim Tohumları" Projesi benim için büyük bir değişim demek. Kişinin önce kendisinde başlayan,sonra etrafına etki eden bir değişim.Doğanın sarılmamız gereken en kıymetli alanlardan biri olduğunu anlayışım, bilim adamı-kadını değil bilim insanı olduğumu idrak ve ardından kabul edişim, yaşları küçük ama yürekleri kocaman olan bilim insanlarının heyecanlarını, şaşkınlıklarını onlar kadar heyecanla ve mutlulukla izleyişimin hikayesi Bilim Tohumları Ekibi Projesi. Şehir şehir, köy köy dolaşmak, etkinlikleri gerçekleştirmeden önce çocuklar ve kendim için metinler okumak, çocuklarla birlikte tekrar tekrar heyecanlanmam, onlarla birlikte öğrenmem, onlarla denemem, onlarla yanılmam müthiş bir öğrenme süreciydi.

Yaşayan Kütüphane organizasyonunda yer almanın ardından çevreme olan farkındalığımın arttığını hissettim. Kullandığım kelimeleri bile daha özenli seçmeye başladım. Toplum Gönüllüsü olmak bana; barışa inanmayı, dogmatik olmamayı ve çevremdeki sesleri duymayı, yardıma ihtiyacı olanlara el uzatmayı, hayata olumlu açıdan bakmayı unutmamak gerektiğini ifade ediyor.

Eğitimin her günü birbirinden farklı ve doluydu bizim için.Orada geçen günlerimizi asla kelimelerle anlatamam. 6 günlük eğitim süreci, aile edinebildiğiniz bir ortam. Eskiden sarılmayı seven biri değildim ama artık sarılmanın ne demek olduğunu çok iyi biliyorum. Kendimle ilgili de bilmediğim özelliklerimi burada öğrendim. Burası çok farklı bir yer, yepyeni insanlarla tanışmak ve kendinizi geliştirmeniz için çok uygun bir ortam. Eğitmenlik yaptığımız süreçler de böyle. Her gittiğimiz şehirde apayrı insanlar tanıyoruz ve hepsinden kendimize bir şeylerkatıyoruz. Yol kelimesinin burada anlamı kesinlikle dolu dolu.Bu yüzden yola çıkın, yol açık.

Mücadelenin kendisinden bahsedecek olursam; insan hakları zemininde bir şeyler konuşmak, üzerine hep beraber düşünmek oldukça zor, çoğu zaman yıpratıcı. Değişimin "pat" diye olmayacağının bilincindeyim. Bu nedenle arkadaşlarımla beraber, zihinlere zamanında inşa edilmiş katı zemini çatlatacak sorular bırakabilmeyi hedefliyoruz. Çünkü ufak çatlakların zamanla o zemini parçalayacağına inanıyoruz. Bu kadar can sıkıcı olay ve zor bir mücadelenin içinde pes etmememin en büyük nedeni, burada bir aile olduğumuzu hissetmemden kaynaklanıyor. TOG'daki gönüllülük hikayesinin farklı dinamikleri olduğunu görebiliyorum. Çoğu kişinin zannettiği bir "hayır işi" veya "vicdan rahatlatması"ndan öte,bir şeyler var buraya bizi bağlayan. Daha önce dediğim gibi kocaman bir aileyiz. Bir zamanlar burada olanların ve yeni katılanların kattıklarıyla zenginleşen koskocaman bir aile...

Bu projeye katıldım ve hayatım değişti. Üreme Sağlığı ve Akran Eğitimi Projesi ile beklediğimin çok üstünde, çok farklı bir deneyim yaşadım. Her iş ilanında aranan ‘ekip çalışmasına uygun olma'nın ne demek olduğunu öğrendim. O güne kadar kimseyle ortak bir sınava bile çalışamamış olan ben, takım çalışmasının ne kadar eğitici ve keyifli olduğunu fark ettim.İkinci yılımı dolduruyor olmama rağmen heyecanımı hiç yitirmedim. Her eğitime çıktığımda "İyi ki buradayım" diyorum.Kendimi kadın olduğum için kötü hissetmediğim, yalnız olmadığımı bildiğim, bana kendi bedenime dair bir çok şey öğretmiş olan bu proje benim evim. Umarım herkes kendini iyi hissettiği bir ev bulabilme şansına sahip olur.